MÜSLÜMANLARIN ölümcül hatâ ve günahları:

Birincisi: Durum müsait iken, elde imkan ve fırsat varken en kabiliyetli ve istidatlı çocuklarımızı subay yapmamış olmamız.

İkincisi: Yeterli sayıda dindar öğretmen yetiştirmemiş olmamız.

Üçüncüsü: Varlıklı, zengin Müslümanların yetenekli ve vasıflı çocuklarını din görevlisi yapmaması. Cami imamlıklarının namaz kıldırma memurluğuna dönüşmesine seyirci kalmaları.

Dördüncüsü: Türkiye’nin gündemini belirleyecek güçlü bir medya kuramamaları.

Beşincisi: Kur’ana, Sünnete, Şeriata uygun eğitim verecek İslam Mektepleri açmamış olmaları.

Altıncısı: Bozuk düzenin ve sistemin haram, kirli, necis rantlarına saldırmaları.

Yedincisi: Tek bir Ümmet olamamaları. Kafirlerin ve münafıkların oyunlarına gelerek bin parçaya ayrılmaları, darmadağınık olmaları.

Sekizincisi: Hizip, fırka, cemaat, parça fanatizmi, militanlığı, holiganlığı bataklıklarına düşmeleri.

Dokuzuncusu: Var güçleriyle medenî, vasıflı ve güçlü Müslümanlar olmaya çalışmamaları.

Onuncusu: Ellerine iktidar geçince, sıcağı görmüş hamur gibi taşıp yayılmaları.

On birincisi: Derin ve koyu gaflet kararlıklarına dalmaları.

On ikincisi: Bozuk düzeni iyi sanmaları.

On üçüncüsü: Emr-i mâruf ve nehy-i münker yapmamaları.

On dördüncüsü: Zenginleşenlerinin büyük kısmının israfa, lükse, sefahate, aşırı tüketim ve aşırı konfora, gösterişe, gurur ve kibre kapılmaları.

On beşincisi: Riba/faiz lağımlarında yüzmeleri.

On yedincisi: Haram üzerine kurulu zenginliklerin, lüks ve israfların, fanî tantanaların istidrac olduğunu anlamayıp, bunları keramet sanmak ahmaklığına ve beyinsizliğine düşmeleri.

On sekizincisi: Müslümanların yüzde doksanının beş vakit namazı yitirmesi ve çeşit çeşit şehvetlere uyması.

On dokuzuncusu: Dinî hizmet ve faaliyetlerin büyük kısmının para, dünyevî menfaat, benlik için yapılır olması.

Yirmincisi: Bir kısım ruhbanların erbab (rabler) haline getirilip putlaştırılması.

Yirmi birincisi: Bilen alim ve fakih Müslümanların halkı ve gençliği var güçleriyle uyarmaması, aydınlatmaması, bilgilendirmemesi, iyiye ve doğruya yönlendirmemesi.

Yirmi ikincisi: Zekatın ya hiç verilmemesi, yahut büyük kısmının Kur’ana, Sünnete, Şeriata aykırı olarak verilmesi.

Yirmi üçüncüsü: Emanetlerin, riyasetlerin, işlerin, vazifelerin, makam ve mevkilerin ehliyetli ve liyakatli olanlara verilmemesi.

milli gazete